Als je kinderen wilt helpen om zich beter te voelen, begin dan bij aansluiten.

Dus niet oordelen over wat je kind voelt. Laatst zag ik op tv een kind dat bang was en de ouder zei letterlijk tegen het kind dat het niet bang moet zijn. Dat is dus niet aansluiten, maar overrulen. Waarschijnlijk goed bedoelt en het zou misschien ook wel even werken, maar stel je voor dat het tegen jou gezegd wordt als je bang bent. Voel je je dan gehoord en begrepen? Uiteindelijk is dat toch wat nodig is, als je echt geholpen wilt worden. Dat je weet dat iemand je begrijpt en echt hoort. Dat bedoel ik met aansluiten bij wat je kind voelt.

Meestal is veel boos worden een teken dat er iets aan de hand is en dat is vaak niet dat waar je kind boos over is. Het lijkt vaak meer de druppel die de emmer doet overlopen. Dit kennen we allemaal, als je moe bent en dan een botte opmerking maakt, terwijl je als je niet moe was, heel anders zou hebben gereageerd. Bij kinderen zie je dit vaak terug in bepaald gedrag.

• Je kind treuzelt bij het opstaan en jij spoort je kind aan om op te schieten, anders komt het te laat op school. Als ik doorvraag blijkt het dat je kind graag zijn of haar eigen kleren uit wil kiezen er ervan baalt dat dit al door jou gedaan is.
• Als je kind met de lego de trap oploopt, laat je kind het uit zijn of haar handen vallen en is erg boos. Eigenlijk is je kind teleurgesteld, omdat het helemaal opnieuw moet beginnen en schaamt het zich, omdat het al gewaarschuwd was dat het voorzichtig moest zijn.
• Het lukt niet om de rekensom op te lossen en je kind weigert eraan te werken, nadat je het hebt uitgelegd. Even later begint het te huilen en vertelt dat opa erg ziek is.

Waarschijnlijk zijn dit herkenbare voorbeelden van kinderen die boos zijn, maar eigenlijk iets anders nodig hebben. Bijvoorbeeld meer zeggenschap over eigen kleren, aanmoedig en troost. Toch reageren we vaak op wat we het eerste zien.

Als ik werk met gevoelige kinderen kom ik vaak kinderen tegen die worstelen met hun emoties. Hierover praten kan enorm opluchten en vaak komt dan de echte reden van al die gevoelens ook naar boven. Soms iets waar het kind mee zit en soms iets wat het heeft op zich heeft genomen, maar eigenlijk een gevoel is van iemand anders.

Jij kunt thuis ook een veilige plek zijn voor je kind om emoties te delen. Hiervoor start je met aansluiten bij je kind. Niet oordelen, niet invullen, gewoon zijn en open vragen stellen. Ook helpt het om bewust beschikbaar te zijn voor je kind. Tijd zonder mobiel, tijd waarin je kind weet dat jij er voor hem of haar bent. Dit kan je bijvoorbeeld doen door naar buiten te gaan of lekker te kleuren. Mijn moeder deed bijvoorbeeld elke woensdag een spelletje met mij.

Als laatste is het goed om je bewust te zijn van wat jou raakt. Soms zitten je eigen emoties in de weg om open te staan voor waar je kind mee bezig is. Zo kan je reageren vanuit iets wat voor jou belangrijk is. Als ik dit uitleg met het voorbeeld van het treuzelen in de ochtend uit deze blog kan het bijvoorbeeld zijn dat je altijd op tijd wilt zijn, omdat dat een belangrijke waarde is voor jou. Op tijd is betrouwbaar en zo wil je je kinderen opvoeden, dus opschieten en naar school!

Ga maar eens na waar jij je aan ergert als je kind boos doet of vanuit welke regel jij reageert. Daar zit iets bij jou, wat je reactie kan bepalen. Alleen al het bewust worden hiervan geeft je de rust om te kiezen hoe je het best kunt reageren om aan te sluiten bij je kind op het moment dat dit nodig is.

Warme groet,

Dieneke