Het verbaasde mij, hoorde ik het echt goed?
Hij keek me vol zelfvertrouwen aan en was tevreden over wat hij net bedacht had.
Dit was de oplossing voor zijn probleem en dat ging hij vanaf nu doen.
Zijn schouders zakten naar beneden, een glimlach op zijn gezicht.
Klaar voor vandaag. Hij huppelde nog net niet toen hij weg ging.
En ik?
Ik herhaalde de zin in mijn hoofd die ik er goed heb ingestampt tijdens de coachopleiding.
De beste oplossing is de oplossing die een kind zelf bedenkt.
Ondertussen schudde ik mijn hoofd.
Echt heel benieuwd of het gaat lukken.
Is het zo simpel om een probleem wat al maanden speelt op te lossen door er gewoon niet meer aan mee te doen?
Bijzonder toch hoe dat werkt en ik heb het vaker gezien, dus ik had het kunnen weten.
Als een kind het zat is hoe het nu gaat, dan is de wil daar om het anders te proberen.
Het loslaten van de patronen die nu niet werken is dan ineens niet meer zo moeilijk.
Het is een keuze.
Je raadt het al.
Een paar dagen later hoorde ik van de ouders dat het ‘ineens’ veel beter ging.
Sterker nog het leek wel geen probleem meer te zijn. Dit wil niet zeggen dat het nooit meer terug komt.
Het gedrag heeft nut gehad en zal af en toe nog omhoog komen. Je ziet dan wel dat het beter bij te sturen is.
Soms hoef je enkel te herinneren aan de nieuwe keuze.
Het is goed om je te beseffen dat gedrag altijd een reden heeft.
Kinderen die boos worden, huilen of brutaal zijn, doen dat nooit zomaar.
Je kunt dit dus niet zien als een truck om een probleem op te lossen.
Ik vraag even aan een kind hoe we het oplossen en klaar zijn wij.
Het is belangrijk om, zonder oordelen, boven tafel te krijgen wat er aan de hand is.
Ik geloof niet zo in puur naar een oplossing kijken en weinig aandacht geven aan wat eronder ligt.
Ten eerste weten en voelen kinderen heel goed dat het niet goed gaat, dus als wij dat negeren, mag het er dan niet zijn?
Wijzen we dan een stukje af van het kind?
Ten tweede geloof ik niet in pleisters plakken zonder de wond te helen.
Zonder te kijken naar de oorzaak, komt het ergens anders weer tot problemen.
Het is dus zaak om eerst uit te vinden wat een kind voelt en denkt.
Erkennen wat er is, herkennen wat er gebeurt en dan kiezen hoe je ermee om wilt gaan.
Wat we dan vaak doen als volwassenen is dat we denken te weten hoe je dan om moet gaan met een gevoel, met een gedachte, met omstandigheden.
Wij hebben toch de levenservaring? Het beste voor met ons kind?
Daarom bedenken we ook vaak de oplossingen voor ons kind.
Uit liefde.
En dan werkt het niet.
Misschien zit je kind toch wat anders in elkaar dan je dacht.
Of is de ontwikkeling van je kind nog niet zover dat het meekomt in jouw manier van relativeren en denken.
Begrijpt je kind niet waarom het zo zou moeten en ziet het daarom niet zitten.
En zo kunnen er nog meer redenen zijn.
De boodschap die ik je in deze blog wil meegeven is dat je kind prima zelf oplossingen kan bedenken.
Dat hoeft niet alleen, maar het is belangrijk om te overleggen met je kind wat een goede oplossing kan zijn.
Je kunt voorbeelden bedenken die zouden kunnen werken om je kind op weg te helpen.
En dan….. wees stil!
Laat je kind zelf kiezen wat het zou willen proberen en als je kind met iets komt waar je over twijfelt, probeer het toch uit.
Elke stap vooruit doet ertoe op weg naar de oplossing.
Een kind dat zelf een oplossing bedenkt, kiest iets wat past bij de fase van de ontwikkeling waar het kind nu is.
Ook is een zelfbedachte oplossing, vaak een oplossing waar je kind vertrouwen in heeft.
Dat laatste is een grote voorspeller van succes.
Warme groet,
Dieneke
