Best een moeilijke vraag als je erover nadenkt.
Voel maar eens wat er op dit moment in je lijf gebeurt.
Is er ergens spanning?

Het is niet voor niets dat we een brok in onze keel hebben of stuiteren van blijdschap.
Je lijf vertelt je hoe je je voelt.

Kinderen die je niet vertellen wat er is, (hoe ze zich voelen) kun je observeren.
Denk aan de signalen van spanning zoals opgetrokken schouders, druk praten, rood worden. Of signalen van verdriet als buikpijn, gapen, hangen en in gedachten zijn als je ze roept.

Door te benoemen wat je ziet geef je ruimte aan woorden.
Bijvoorbeeld: Ik zie dat je gezicht rood is, maak je je zorgen of is er iets anders?
Wees hier wel wat voorzichtig mee, want je komt dichtbij, dus gebruik het af en toe, niet de hele dag door.

Ben jij iemand die met kinderen van anderen werkt, dan doe je dit pas als een kind zich veilig voelt bij jou.

En dan zegt je kind waar het boos over is en jij denkt wat een onzin.
Bijvoorbeeld, ik moet altijd meteen komen als we gaan eten, terwijl jij al zes keer gewaarschuwd hebt en elke dag op dezelfde tijd eet.

Houd je in. Gewoon je mond houden en wacht…….

Als je kind weet dat je luistert heb je een belangrijke stap gezet.
Soms zegt een kind iets wat in jouw ogen anders is. Dat hoort erbij.
Ook jij moet weleens zoeken naar woorden om iets uit te leggen.

De kunst is om rustig te blijven en emoties te parkeren voor later. Ga je niet verdedigen, maar vraag door.

Wat gebeurt er dan?
Wanneer is dat?
Wie doet dat?
Kun je laten zien hoe dat gaat? (eventueel met poppetjes)

Zo kom je steeds dichter bij het gevoel dat je kind heeft en de oorzaak van wat het zou kunnen zijn.

Boosheid kan ineens van nul naar tien gaan lijkt het wel. Dat is niet zo.
Vaak zijn er al kleine signalen dat het de verkeerde kant op gaat.

Ga maar na hoe dat bij jezelf is. Als je na een drukke werkdag thuis komt en struikelt over de rolschaatsen in de woonkamer, kan je ook fel reageren. Dat komt niet alleen van wat er op dat moment gebeurt. Misschien lagen die rolschaatsen er gisteren ook of heb je op je werk een klus moeten doen die je boos maakte. Je neemt het allemaal mee.

Ontdekken wat je kunt doen om je kind hierbij te helpen is als het leggen van een puzzel.

Soms lukt het niet om dit thuis samen voor elkaar te krijgen.
Emoties van je kind lopen te hoog op om te kunnen praten.
Je kan het gevoel hebben alles al te hebben geprobeerd.
Of misschien zitten je eigen gevoelens wel in de weg.

Dat laatste hoor ik vaak. Ouders die op hun tenen lopen, moe en onzeker zijn.
Niet vreemd, want als je kind zich niet goed voelt, doe je er alles aan dit beter te krijgen. Dat kan ook te veel zijn, waardoor je het gevoel hebt jezelf kwijt te raken.

Het is niet raar dat je het dan even niet meer weet en steun zoekt.
Kom gerust, ik help je graag op weg.

Een gratis en vrijblijvend startgesprek vraag je aan via dieneke@kindercoachingdieneke.nl