Het is maar een fase!

Wel eens gehoord? Dan heb je vast een peuter rondlopen, een negenjarige of een puber in huis. Het is maar een fase, het wordt ook weer anders. En zo is het ook. Sterker nog, zo is het hele leven. We gaan door fases en zullen ons leven lang in beweging zijn, rijpen, dingen leren en daardoor veranderen. Vaak komen en gaan fases vanzelf. Het mooie is dat we daar als ouders weinig aan hoeven te doen.

Het enige wat wij hoeven te doen is meebewegen met het kind. Door dingen zelf te mogen proberen, groeien vaardigheden en groeit zelfvertrouwen. Je mag erop vertrouwen dat een kind je laat zien waar het aan toe is.

Dat betekent ook dat je je verwachtingen soms bijstelt. Bijna geen enkel kind ontwikkelt zich volgens een gemiddelde norm. En dat is oké. Net als je een dreumes niet kan dwingen om te gaan lopen, zo kan je ook een ouder kind niet dwingen om ergens aan toe te zijn. Ook heeft het ene kind behoefte aan uitgebreid kijken hoe iets gaat, terwijl een ander zonder iets gezien te hebben gaat proberen hoe iets werkt. Sommige kinderen stellen veel vragen, anderen maakt het niet zoveel uit hoe iets werkt.

Onrust is ook iets wat erbij hoort. Iets wat een kind altijd deed is voorbij en het kost moeite om los te laten. Iets wat een kind nieuw kan kost energie. Je moet eraan wennen, spannende, nieuwe dingen doen.

Het is allemaal normaal. Vaak weet je als ouder wel wat je kind nodig heeft. Door te ervaren wat goed werkt voor jou kind. Door te accepteren wie je kind is en wat het nodig heeft, wordt opvoeden een stuk meer ontspannen. En nee, ik denk niet dat opvoeden altijd een feestje is of zou moeten zijn. Laten we elkaar als volwassenen dan steunen, zodat we opgeladen blijven en de mooie dingen blijven zien.

Warme groet,

Dieneke